Op 26 juni 1948 zag ik in Huizingen bij Brussel als voorlaatste van een gezin van zeven het daglicht.Van in het begin had ik veel aan mijn vader te danken want hij bracht me de liefde voor muziek bij. Hij begeleidde me naar "chrochet" wedstrijden, wat de hedendaagse "soundmix" wedstrijden zijn en als zeven-achtjarige jongen gebeurde het wel eens dat ik daar ook een liedje zong. Zo zette ik eigenlijk mijn eerste stappen op weg naar een zangcarrière.

Op college volgde ik daarboven 5 jaar avondlessen piano. Daar kwamen later nog een aantal jaren pianoles en notenleer op de akademie bij. In die tijd kenden "The Shadows" , de gitaargroep bij uitstek, een enorm succes en dit zette er mij toe aan zelf te sparen voor een gitaar. Het duurde een paar weken om het nodige geld voor een gitaar via klusjes en karweitjes bij elkaar te sparen, maar eindelijk was het zover. Ik kocht mijn eerste, wat primitieve gitaar . Samen met een vriend, een cursus gitaar en "den boek van nonkel Bob" studeerden we onze eerste gitaarakkoorden in. Het duurde niet lang of we vormden ons eerste orkestje "The Shades"", waarbij de vader van een de leden optrad als manager voor de groep. Hij stelde ons ook voor om niet enkel instrumentale maar ook gezongen nummers te brengen. Aangezien mijn stem redelijk was, werd me gevraagd om het vocale gedeelte op mij te nemen....maar ons orkestje was maar een kort leven beschoren.

Een andere band "The Criminals" maakte echter furore. Enkele leden van dat orkest waren ook actief in het koor van de paterskerk in Halle. Pater Pax kwam af en toe eens luisteren naar de repetitie van the Criminals en vatte onmiddellijk sympathie voor hen op en hij stelde hen een repetitielokaal ter beschikking. Toen The Criminals op een dag zonder leadzanger kwamen te zitten en me vroegen in te springen hapte ik toe. Dit was een zeer belangrijke stap voor mij.

Pater Pax, zeer bekend in het Halse verenigingsleven trad na een tijdje op als onze manager. Op een dag kwam hij met een advertentie in ons repetitielokaal waarvan de tekst luidde: Jong talent gezocht, gelieve foto en cassette op te sturen naar Jean Kluger. Kluger was de grote man achter Will Tura. Pater Pax spoorde ons aan om een bandje met mijn nummer naar Kluger te sturen. Nog geen week later gingen we op auditie in de studio Madeleine te Brussel. Jean Kluger had al enkele vlaamse orkestjes en keek eigenlijk meer uit naar een Vlaamse zanger. Na een eerste ontgoocheling werd het dan uiteindelijk "Paul Severs and the Criminals". Mijn nummer "You will stay in my heart" werd in het Nederlands vertaald in "geen wonder dat ik ween". Het plaatje kende eerder een onverwacht behoorlijk succes. Ook wij kenden een groeiend succes en Pater Pax kon het werk van manager niet meer combineren met zijn taken binnen de kerk.

Zo kwam het dat hij ons bij een goede vriend van hem, Sylvain Tack, destijds bekend om de "Suzy wafels" introduceerde. Tack zag het wel zitten en stortte zich vol energie op de promotie van onze groep. Van dan af aan geraakte alles in een stroomversnelling. We werkten als profs en bouwden een geweldige show uit. Ondertussen was ik achttien geworden en werkte voor de Suzy wafels. In werkelijkheid werkte ik halftijds voor Suzy wafels en de rest van de tijd ging naar mijn carrière.

Er werd werk gemaakt van een fanclub, ik volgde zang-dictie- piano- en danslessen... Kortom, Sylvain Tack was een hele steun voor mij. We maakten nog twee singels met Kluger maar Tack was van oordeel dat het allemaal veel te traag ging en dat ik teveel in de schaduw van Tura bleef. De contacten met Kluger werden tenslotte verbroken en Sylvain Tack stak dan met een eigen maatschappij van wal. Een b-kantje "ik ben verliefd op jou" een nummer dat ik zoals de meeste andere zelf schreef, overtrof alle verwachtingen, werd een reuzehit en we verkochten er 120.000 exemplaren van. Later werd het ook in het engels en in het frans vertaald. De franse versie haalde 1.000.000 exemplaren en prijkte wekenlang op nummer 1. Na "ik ben verliefd op jou" was het succes niet meer te stuiten en scoorde ik de ene hit na de andere.

 Maar er volgde een mindere goede periode, Sylvain Tack had in de vette jaren de radiozender Mi Amigo uit de grond gestampt en het weekblad Joepie uitgegeven hetgeen heel goede promotiekanalen voor mij waren. Maar de overheid trad alsmaar strenger op tegen de piratenzenders en Tack week uit naar Spanje. De Vlaamse show-bizz geraakte op de sukkel, mede door het feit dat ook de BRT-tv deels afhaakte omdat ze het niet zagen zitten met vlaamse zangers.

Gelukkig waren er Johnny Hoes en zijn dochter Jacqui. Zij namen de contracten van Tack over en brachten redding. Sindsdien werk ik met veel plezier met de familie Hoes en hun Telstar team. Het management heb ik in eigen handen. Toch braken er vreemde tijden aan, maar dankzij het vertrouwen van Hoes, die steeds platen bleef uitbrengen, verdween ik niet uit beeld. Het was moeilijk maar toch bleef ik hard werken. De komst van VTM in 1989 en vooral het programma "Tien om te zien" blies eindelijk nieuw leven in de vlaamse showwereld. Dankzij het VTM succes kende mijn carrière een nieuwe start. 1992 werd een topjaar met twee opeenvolgende nr 1 hits: "zeg eens meisje" en "little darling". De franstalige tegenhanger van "tien om te zien", "dix qu'on aime" bij RTL tvi was ook de aanzet tot franse successen. Bijna iedere dag sta ik zowel in vlaanderen als in Wallonië op het podium, tot binnenkort !